دلنوشته

امروز 12 اذر 96 است، از آغاز یکی شدن با اقای یار ماه هاست که میگذرد، بعد از سالها نعره زدن در دنیایی که هیچ وقت برای من روی خوش نشان نداد، این بار میخواهم نعره ی مستانه سر بدهم، این روزها با جرات میتوانم بنویسم که زندگی آنقدر ها هم سخت نیست، زندگی بالا و پایین خودش را دارد، گاهی با سرعت بلندت میکند و گاهی سریع تر از به اوج رسیدن،زمینت میزند، گاهی غافل گیرانه خنده بر لبانت مینشاند و گاهی به زور اشک را به مهمانی چشمانت دعوت می کند.این وسط تو فقط باید امیدوار باشی، امید به این همیشه در حال گردش است، نوبت به خوشی تک تک آدمها می رسد. این روزها حال دلم خوب است، به قدری خوب که لحظه به لحظه دستانم را بالا میبرم و این تمنا را آرزو میکنم: 

امید است در امتداد عاشقانه هایمان برای همیشه رد پای خداوند ماندگار گردد و همیشه سایه رحمتش گرمی بخش پیوندمان باشد. 

این روزها فهمیده ام که رسیدن اولین پله از مناره ایست که به اوج آن اذان عاشقانه می گویند.

در آخر میگویم خوشا به بخت بلندم که یاری در کنار من است.

همین و دیگر هیچ.

دلتنگی های یک غریبه درغربت...